Mijn echtgenoot en ik gaan wonen in woongemeenschap Jan Sluyters in Den Bosch. De woongemeenschap komt vlak naast natuurgebied de Oosterplas, maar dicht bij het centrum van Den Bosch en moet nog gebouwd worden. We zijn al behoorlijk ver, de meeste vergunningen zijn rond. De bouw start komend voorjaar.
Er staat een bord in onze voortuin, ons huis staat te koop! We hebben een nieuwe belangrijke stap gezet. Na 21 jaar gaan we weg uit het huis waar onze kinderen hun jeugd hebben gehad. Maar zij zijn uitgevlogen, ons nest is leeg. Om dubbele lasten te voorkomen willen we eerst ons huis verkopen. Wat betekent dat we ongeveer een jaar in een ‘tussenhuis’ moeten doorbrengen en pas daarna naar Jan Sluyters kunnen. Dat hebben we er voor over.
De makelaar heeft ons geadviseerd om ons oude huis ‘zo leeg mogelijk’ te maken. Voor ons ook handig, want dan kunnen we gelijk alle rommel van de afgelopen 21 jaar uitmesten. En dat is hard nodig. Drie weken lang zijn we in het weekend en ‘s avonds uren in touw om bergingen uit te ruimen en niet gebruikte spullen weg te geven of naar de stortplaats te brengen. Het verbaast me hoeveel overbodige spullen we nog hebben. Tot kinderbedjes en oude dozen toe. Ik kom zelfs dozen tegen die we na de vorige verhuizing nooit geopend hebben. Heerlijk om daar bewust afscheid van te nemen en die ballast kwijt te zijn. Als de eerste kopers komen kijken, hebben wij opeens een huis dat spic en span is. Eigenlijk heel ruim en opgeruimd. Grappig dat we dat nu pas doen…
Intussen is er beweging op de bouwplaats in Den Bosch. We komen een keer langs en zien hoe er zand gestort gaat worden. De gemeente wil vaart maken met de bouw op dit terrein. Erg leuk om te zien dat er al wat in beweging komt! Tot nu toe was de woongemeenschap iets dat alleen op papier bestond. Nu gaat het leven.
Het leeft en bruist ook in onze groep. We zijn nu met 17 mensen. We komen eens per twee weken bij elkaar. Er moeten knopen worden doorgehakt. Bijvoorbeeld over plotselinge bezuinigingen, want de bouwmarkt trekt aan. Opeens blijkt dat we bijna 10% hogere kosten hebben, omdat de schatting van de bouwkosten een stuk hoger uitvalt. Dat betekent als groep samen lastige beslissingen nemen over wat we wel en wat we niet laten doen in de bouw. Niet eenvoudig!
Gelukkig lukt het om hier samen overeenstemming over te bereiken. Wél mooie hoge plafonds in alle huizen, maar geen extra bezoekersparkeerplaatsen voor onze rekening, bijvoorbeeld. Ik vind het erg bijzonder dat het lukt om er zo goed met elkaar uit te komen. Je moet dit soort besluiten zo nemen dat iedereen er ook weer mee verder kan. En dat gebeurt, dankzij onze sociocratische besluitvorming.
De sfeer in de groep is dus heel goed. Open en warm naar elkaar. Daar wordt ook bewust aan gewerkt. Om de zoveel tijd hebben we een ‘potluck’ maaltijd. Je komt een avond bij elkaar en iedereen neemt iets voor het eten mee. Een salade, drankjes of toetjes. Het is alleen al leuk om te zien wat iedereen hiervoor klaarmaakt. Maar we leren elkaar zo ook beter kennen, buiten onze vergaderingen om. Op deze avonden vertellen we persoonlijke verhalen. We wisselen de plattegronden van ons toekomstig appartement uit. Want ieder van ons heeft intussen met de architect om de tafel gezeten en een eerste indeling van het appartement ontworpen. Zo breng je elkaar ook nog eens op goede ideeën…