Het is tijd voor de verhuizing. Eindelijk, na bijna twee jaar bivakkeren op een tijdelijk adres, mogen we onze nieuwe woning in. De winter heeft gezorgd voor sneeuw. De weg is spekglad, als de verhuizers voorzichtig afdalen naar de plek waarin onze woongemeenschap staat. Dit is trouwens een stuk beter dan regenweer, want dan wordt dit gebied zonder bestrating een smerige modderpoel. De Tuincommissie heeft bij de hovenier – die onze tuin gaat aanleggen – rijplaten weten te regelen. Heel erg fijn, dit soort kleine dingen.
Als toekomstig bewoners hebben we een schema gemaakt met verhuisdata, zodat we elkaar niet in de weg zitten. Want wanneer we allemaal op dezelfde dag zouden verhuizen, wordt het een chaos! Dus druppelsgewijs vinden de verhuizingen van de bewoners van de Oosterburen plaats. Via de Whatsappgroep gaan steunberichtjes en succeswensen over en weer.
Onze eigen verhuizing begint terwijl de klusjesmensen nog wat laatste dingen doen. Een kastenbouwer die de avond ervoor tot na twaalf bezig is, terwijl ik wacht tot hij klaar is. En dan moet ik nog de rommel opruimen. Mijn man is de dag erna aan de beurt om heel vroeg op te staan en de verhuizers binnen te laten. Ze hebben er duidelijk zin in. Meubels en dozen worden in een hoog tempo binnengedragen terwijl ik koffie zet in de gemeenschappelijke ruimte. Erg gemakkelijk zo’n grote ruimte waar stoelen klaar staan en tafels en waar iedereen zo kan aanschuiven. Wordt ook zeer gewaardeerd door de mensen die in onze huizen lopen te klussen en te doen. Stukadoors die bezig zijn in een andere woning schuiven gezellig aan. Intussen wordt het laatste stukje van onze vloeren nog gelegd…
Na de koffie verder uitladen. Ik kijk naar de meubels die binnen worden gedragen en wijs aan waar ze moeten staan. Gek, sommige moet ik echt even weer herkennen! Maar goed dat we twee jaar geleden al een voorlopige plattegrond gemaakt hadden met indeling van zithoeken, werkplekken enzovoorts. Rond twee uur zijn de verhuizers klaar. Ze wensen ons een fijn woonverblijf en we zwaaien ze uit. Opeens is het stil en daar staan we dan tussen onze inboedel en dozen. Aan het werk! Ik begin maar eens met de dozen voor de keuken, prioriteit nummer één. En daarna de slaapkamer. Basisbehoeften eerst!
Onze buren op de eerste verdieping, die de week ervoor zijn verhuisd, sturen ons een appje. Of we die avond bij hen willen eten. Dan gaan zij voor ons en nog een ander verhuizend stel koken. Want we zullen vast wel moe zijn. Geweldig aanbod! Ik weet opeens weer waarom ik in een woongemeenschap wil wonen. Het zijn deze kleine dingen die het doen. Oog voor elkaars situatie en een handje helpen. Als het donker is geworden, trekken we de deur dicht en gaan naar de buren. Die ons een dampende schaal heerlijke paella voorschotelen. We delen de ervaringen met het verhuizen. Het is intensief, behoorlijk vermoeiend en ook heel erg leuk!